One shot (Kiba x Gaara) "poświęcenie" cz.2 (koniec)

Tak, tak wiem. One shotów się nie dopisuje, ale dla tego zrobiłam wyjątek, bo... czemu nie? xD

***

   Dzisiaj znów jestem u niego, na tych niby randkach przed którą udaje że się cieszę jak głupi, w jego domu nie ma nikogo. A potem oglądamy coś w telewizji, bo temat nam się nie klei. On nie lubi mówić o pierdołach, a ja mam dosyć poważnych tematów, mam dość kłócenia się z ich powodu.

   Ta cisza pomiędzy nami ogłusza mnie bardziej niż krzyk. Ta pustka drażni, nas obu, widzę to. Jest doskonałym kłamcą, dlatego to dobrze maskuje, ale poznałem się trochę na nim.

   Ja już nie wiem jak mam się zachowywać, co powinienem zrobić. Jak ratować to co jest pomiędzy nami... Czy w ogóle jest co ratować? Czy cokolwiek między nami było?

   Spoglądam po raz kolejny, pustka. Uśmiecham się do niego, odwraca wzrok. Siedzie tak jeszcze przez chwilę wpatrując się w niego, on udaje że ogląda program w telewizji.

   /wstałem/

• Nie odchodź. - poprosił.
• Dlaczego? Przecież i tak nic nie robimy, czy to ważne gdzie będę nic nie robił? - nie odpowiedział – Idę do domu. - zakomunikowałem.
• To już koniec, prawda? - zapytał wstając.

   Spojrzał mi prosto w oczy, tym swoim lodowatym spojrzeniem. Odwróciłem wzrok, jednak on w dalszym ciągu się na mnie patrzył.

• To nie będzie koniec do samego momentu aż nie pozwolisz mi odejść – odpowiedziałem.
• Ale ja ci pozwalam...

    /rozszerzyłem oczy ze zdziwienia/

• Nie chcę byś odchodził, jednak nie mam zamiaru opóźniać tego co nieuniknione. Jeśli nie czujesz się szczęśliwy, to powiedź mi to teraz, spójrz mi prosto w oczy, a ja zrozumiem.
• Dasz mi odejść...- to nie było pytanie tylko stwierdzenie.

    Patrzył na mnie wyczekująco. Stał wyprostowany, tak jak by czekał na rozkaz rozstrzelania.

    /podszedłem do niego i złapałem go za nadgarstki/

• Kocham cię, ale wiesz że nie tak jak byś tego chciał...

    Spojrzałem mu prosto w oczy, pewnie już nigdy nie będę mieć tyle odwagi by to zrobić. Pewnie gdy go zobaczę następnym razem na ulicy to również nie będzie mnie stać na głupie „cześć” w jego stronę.

   Pocałowałem go. Stał jak posąg i pozwalał ze sobą robić co mi się tylko podobało. Jego Serce biło jak oszalałe, biło tak mocno że aż to czułem. A wargi rozpaczliwie wołały „jeszcze!”.

   Tamtego dnia pierwszy raz widziałem jego łzy, ten widok... Tego nigdy nie zapomnę. Człowiek który udawał skałę przez ten cały czas, teraz ryczał jak dziecko.

   Łza spływała jedna za drugą. Jednak nie szlochał. Nie patrzył mi w oczy, starał się powstrzymywać jak najbardziej się dało, ale niestety trochę mu to nie wychodziło.

   Tamtego dnia pomimo mojego zdecydowania, nie zerwałem z nim. Do dnia dzisiejszego jestem z Gaarą. Dzisiaj jest nasza trzecia rocznica, od tamtego dnia nauczyliśmy się ze sobą rozmawiać, znaleźliśmy własne, wspólne tematy a nawet mieszkanie.

   Wszystko się jakoś ułożyło. Z czasem pokochałem tego rudzielca i zupełnie zapomniałem o Naruto.

   A jeśli o Naruto chodzi to Sasuke z nim zerwał dla tej jednej zdziry, Ino z naszego liceum. Teraz o ile się nie myślę w dalszym ciągu kręci z Kakashim, naszym byłym wychowawcą. Gust mu się strasznie spaczył.

   To jest tylko dowód na to że wszystko może się jakoś ułożyć, pomimo tego że na samym początku w to nie wierzymy.

   Dwa miesiące temu Gaara dostał zaproszenie dla dwóch osób, na ślub Sasuke i Ino. Yamanaka mu wysłała bo w liceum się bardzo przyjaźnili. Chcemy pójść, w sumie czemu nie? Mam nadzieję że następny ślub będzie mój i Gaary...